Guest User
May 30, 2024
Ondanks een negatieve ervaring in 2021, zo slecht dat ik een account heb aangemaakt, was ik toch weer bij Bitter en Zoet. Het was voor werk, met een paar collega's, en wat kan er nou mis gaan met een lunch, dacht ik. Nou: veel. De ontvangst was zo zuur dat mijn collega's er echt wat ongemakkelijk van werden en zelfs gelijk vroegen of er nog andere lunchgelegenheden in de buurt waren. Dit keer heb ik expliciet gevraagd wie de zure persoon was en het was gewoon de eigenaresse (of uitbater) zelf. Ongelofelijk. Later op het terras stampte er een man tussen de tafels door met een kwade uitstraling, alsof hij geïrriteerd was over alle mensen die er zaten. De serveerster vertelde ons dat dat de baas was. We wisten niet wat we hoorden. Over horen gesproken: het lawaai waar ik het in 2021 over had is er nog steeds. We waren er nu alleen voor lunch dus ik kon niet alles beoordelen, maar tijdens ons bezoek was er weer een leverancier die een kwartier de motor aan liet staan en de kliniek (waarvan ons werd verteld dat die al een jaar leeg staat) heeft alle luidruchtige machines nog aan. Ik snap er niks van. We waren met z'n vieren en bestelden alle vier wat anders. Hele uiteenlopende gerechten, van kroket tot flamkuchen. Alle vier heel eenvoudig, niet heel smakelijk of bijzonder, maar wel prijzig. Geen van de vier waren ook maar enigszins oosters/Indisch, alle vier werden geserveerd met als enig extra'tje een veel te zure atjar. Heel raar. De collega met de flamkuchen was die middag en avond enorm ziek en belde de dag erna met de receptie om dat te vertellen. "Oh ja, dat zei de buurvrouw ook al. Vandaag maken we 'm met verse ingrediënten." Ik ga ervan uit dat de man bedoelde dat de ingrediënten waarmee de vorige batch gemaakt was zijn weggegooid, maar het kwam over alsof ze 'm niet vers hadden gemaakt. Nog veel erger: geen sorry, geen "wat vervelend voor u". Wat een bedrijfscultuur.
Translate